2016-08-25

"Mawiała, że kocha mnie tak bardzo, że mogłaby bez końca tańczyć ze mną na rozbitym szkle " - Ka Hancock

Czas na książkę, która już od dawna była na mojej liście do przeczytania i w końcu mi się udało. 

Lucy Houston i Mickey Chandler pewnie wcale nie powinni się w sobie zakochiwać, a tym bardziej myśleć o małżeństwie. Oboje są obciążeni genetycznie – on cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową, kobiety w jej rodzinie jedna po drugiej zapadają na raka piersi. Kiedy jednak w dniu dwudziestych pierwszych urodzin Lucy drogi jej i Mickeya przecinają się, oboje wiedzą, że to spotkanie odmieni ich życie. Pełni obaw i wątpliwości, Lucy i Mickey są gotowi zrobić wszystko, by ich związek przetrwał – spisują nawet jego reguły. On zobowiązuje się regularnie przyjmować leki. Ona nie będzie obwiniać Mickeya o to, co nie podlega jego kontroli. Oboje przyrzekają sobie wierność i cierpliwość. Jak w każdym małżeństwie, zdarzają im się lepsze i gorsze – a czasami koszmarnie złe – dni. Załamani kolejnym nawrotem choroby, podejmują dramatyczną decyzję: nigdy nie będą mieć dzieci. Kiedy jednak Lucy podczas rutynowej kontroli dowiaduje się, że jest w ciąży, reguły przestają się liczyć, a Lucy i Mickey muszą na nowo zdefiniować swój związek.

Prawdziwa miłość nie zdarza się każdego dnia, czasami czekamy na nią całe życie a czasami spotykamy ją bardzo szybko. Dla jednych jest to miłe uczucie a dla drugich jest to uczucie, które sprawia  ból, ale mimo iż nie zawsze to uczucie przypomina nam coś cudownego to nadal chcemy żeby to uczucie trwało.

Lucy nigdy nie miała łatwego życia, straciła matkę, kiedy była jeszcze dzieckiem. Nowotwór piersi wkroczył w ich życie i odebrał im cenną osobę. Lucy została razem ze swoimi dwiema siostrami i ojcem, dziewczyny zostały nauczone, że muszą się wspierać bo nigdy nie wiadomo co przyniesie życie. Kiedy Lucy poznaję Mickeya jej życie odwraca się do góry nogami. Nie tylko przez to, że okazał się cudownym facetem, który sprawia, że jej życie nabiera kolorów, ale również przez to, że sam jest chory na dwubiegunowość i nigdy nie wie co przyniesie kolejny dzień. Ich życie jest trudne kiedy są osobną, ale kiedy są razem staję się ono torem z wybuchowymi przeszkodami, ale mają siebie, osobę, która ich wspiera, a to jest zdecydowanie lepsze niż samotność. Z czasem i z biegiem lat Lucy dowiaduję się coraz więcej rzeczy o chorobie Mickeya i to sprawia, że zaczyna kochać go jeszcze bardziej i chcę się o niego troszczyć, wiedza jednak, że w ich związku potrzebne są zasady, dlatego tworzą listę. I właśnie na tej liście są dzieci, a raczej ich brak, niestety wszystko jest wolą Boga, a okazuję się, że Lucy i Mickey będą mieć dziecko. 

Nie wiem czy ktoś z was oglądał film Nad Życie ? Pewnie wielu z was, jak nie wszyscy, otóż ten film opowiada o kobiecie, a dokładniej siatkarce, polskiej siatkarce, która dowiaduję się, że ma raka, musi przestać grać, zacząć się leczyć i to w tym czasie, kiedy wszystko się dobrze układało, poznała nowego mężczyznę, który okazuję się być tym jedynym, i wydawać by się mogło że kobieta ma tylko kolejną motywacje do tego żeby wyzdrowieć, no niekoniecznie, bo okazuję się też, że owa kobieta jest w ciąży, a więc odpada chemia, odpada jakiekolwiek leczenie się, oczywiście tylko wtedy kiedy chcę się żeby dziecko się urodziło. 

Czytanie tej książki, było dla mnie trudne. Nie jestem osobą, która płaczę przy książce, przy nadarzającej się okazji, ale książka Tańcząc na rozbitym szkle, rozczuliła mnie całkowicie. Piszę tą recenzję, bardzo późno bo książkę mam już dłuższy czas za sobą, jednak teraz wydaję mi się ona jeszcze bardziej straszna. Z racji tego, że niedawno doświadczyłam narodzin małego dziecko, nie wyobrażam sobie aby jakakolwiek matka chciała zabić swoje dziecko, oczywiście rozumiem jeżeli jest się chorym i zagraża to naszemu życiu, ale nawet nie potrafię sobie wyobrazić takiej sytuacji. 

Książka jest naprawdę genialnie napisana, bałam się, że będzie ciągle o tym samym i w końcu się znudzę, ale nic z tego. Trwałam z zapartym tchem do końca, do ostatniej linijki, do ostatniego słowa. Naprawdę serdecznie wam polecam tą lekturę, książka z przesłaniem, pewnie popłaczecie się kilka razy, ale to oznacza tylko, że macie serce. 

[ 124


2 komentarze:

  1. Oglądałam Nad życie, płakałam niemalże. Ledwo powstrzymywałam łzy przed klasą. A co do książki - nie słyszałam o niej, ale muszę koniecznie przeczytać. Piękna, dokładna recenzja.

    OdpowiedzUsuń
  2. Już sam opis tej książki zapowiada bardzo emocjonalną, poruszającą historię. Mimo, że nie czyta się jej łatwo, to jestem bardzo ciekawa tego, jak potoczą się losy tej dwójki.

    OdpowiedzUsuń

Jeżeli już przeczytałeś tego posta, to zostaw po sobie znak w postaci komentarza. Dla Ciebie to tylko chwilka a dla mnie znak że ktoś to jednak czyta. Będę wdzięczna za każdy komentarz nawet za krytykę, która mam nadzieję będzie uzasadniona. Napisz co ci się podoba lub nie a ja spróbuję nad tym popracować.
Dziękuję !