"Gdyby nie ona" Toyce Maynard | recenzja

    Upalne lato 1979 roku. Hrabstwo Marin w Kalifornii. Rachel i jej młodsza siostra Patty – trochę z nudów, a trochę z wrodzonej ciekawości – spędzają wakacje na podglądaniu sąsiadów. Rachel, która w przyszłości chce zostać pisarką, wymyśla na ich temat różne historie. Dziewczynki za wszelką cenę starają się uciec od swojej monotonnej codzienności, matki w depresji i tęsknoty za rzadko widywanym ojcem, detektywem lokalnej policji. Pewnego dnia na wzgórzach za ich domem zostaje znalezione ciało zamordowanej dziewczyny. To pierwsza ofiara seryjnego mordercy. Żmudne śledztwo prowadzi ojciec Rachel i Patty.Wbrew zakazom jego córki rozpoczynają własne dochodzenie, w nadziei że trafią na trop zabójcy i pomogą ojcu. Zabawa w detektywów nie może się dobrze skończyć.

    Książka nie podobała mi się od początku. Kiedy dopiero zaczynałam przygodę z tą autorką, nie mogłam się wczuć w jej styl pisania. Już samo pisanie recenzji jest dla mnie bardzo trudne, gdyby tak nie było to recenzja pewnie pojawiła by się już dawno jako że skończyłam ją już w Styczniu, a jest połowa Lutego. Nie powinno tak być bo książka naprawdę mi się podobała, nasz początek był trudny ale zakończenie było niesamowite, jeżeli właśnie tak mogę to wyrazić. Mówi się że najważniejsze jest pierwsze wrażenie, niekoniecznie, jeżeli styl autorki się polepszy a akcja książki przyśpieszy to każdy może zmienić zdanie i tak właśnie było ze mną.

" Nikt nigdy nie powinien mówić pisarce, o czym nie wolno jej pisać. "

    Są dwie główne bohaterki, młode dziewczynki Rachel i Patty. Dziewczynki pochodzą z niezbyt zamożnej rodziny, nigdy nie miały luksusów jakimi mogli się pochwalić ich inni rówieśnicy. Musiały same wymyślać co mogłyby porobić w czasie wolnym, ich rodzice mimo tego iż na pewno ich kochali nie zajmowali się nimi tak jak powinni. Dziewczynki tak naprawdę robiły to co chciały, gdzie chciały i o której. Nigdy nie miały nadzoru o której mają pojawić się w domu, jadały obiad o godzinie o której zachciało im się jeść i zazwyczaj były to posiłki które nie nadawały się na obiad. Mimo tego iż rodzice nie byli zbytnio opiekuńczy, dziewczynki miały siebie nawzajem, drugą siostrę na której zawsze mogły polegać i to było chyba dla nich najważniejsze.

    Kiedy w ich miasteczku zaczyna dochodzić do serii morderstw, dziewczynki na swoją rękę próbują pomóc ojcu znaleźć sprawcę i go złapać. Niestety nie prowadzi to do niczego dobrego. W głębi duszy czułam że to będzie dobra książka i prawie się nie pomyliłam. Książka jest naprawdę dobra ale mogła być lepsza. Kiedy powieść jest wciągająca i akcja mnie bardzo interesuje to nie mogę się oderwać od lektury, natomiast przy Gdyby nie ona odkładałam ją an chwilkę i potem miałam problem po ponowne sięgnięcie po nią mimo iż ciekawiło mnie zakończenie. Specyficzne w tej książce jest to że powieść jest napisana w tak jakby pamiętnik tylko że nie mamy dat i godzin tylko jest cały ciąg, ale wszystko jest zapisane jak wspomnienia bohaterki, dialogi pojawiają się bardzo rzadko a nawet bardzo rzadko. Nie przeszkadzało mi to jednak aż tak bardzo, gdyż opisy były naprawdę ciekawie napisane i miło się czytało. Ciekawa fabuła, dobrze wykreowane bohaterki, zaskoczycie się nie raz przy czytaniu tej książki obiecuję wam. Naprawdę polecam.

★★★★★★★★☆☆