" W pierścieniu ognia" Suzanne Collins | recenzja

    Siedemdziesiąte czwarte igrzyska się kończą, Katniss wraz z Peetą mogą odetchnąć z ulgą. Przeżyli i teraz mogą zapomnieć o tym co wydarzyło się na arenie. Ale dla nich ie jest to takie proste, oczywiście nie mają już se sobą takiego dobrego kontaktu jak w trakcie igrzysk, muszą jedynie udawać na równych wyjazdach ale kiedy są w domu unikają się jak ognia. Katniss mimo iż bardzo się stara nie myśleć o najokropniejszym czasie w jej życiu, nadal widzi twarz wszystkich poległych, prześladują ją koszmary. Jednak nie to jest jedynym problem, władzom nie spodobało się zachowanie dziewczyny kiedy to wyjeła jagody ze swojej kieszeni zmuszając Kapitol do zrobienia czego chcę, ludzie zaczynają się buntować, widza swoją przywódczynię w Katniss. Dziewczyna nie czuję się na siłach by podołać temu zadaniu, próbuje uratować rodzinę i przyjaciół, musi przekonać świat że naprawdę kocha Peete i tylko on się liczy, może świat da się przekonać ale czy zdoła utwierdzić w tym przekonaniu samego prezydenta ? Zbliża się kolejne ćwierćwiecze Głodowych Igrzysk, Katniss jest pewna że razem z Peetą będą pełnić role mentorów nie zdawają sobie jednak sprawy że powrócą na Arenę, ale teraz stawka będzie jeszcze większa a przeciwnicy jeszcze silniejsi.

" Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze. "

    Główną bohaterką jest Katniss, podobnie jak w pierwszej części. Dziewczyna, mimo iż powróciła do domu, nadal nie może sobie poradzić ze wspomnieniami, które prześladują ją na okrągło, nadal ma przed oczami twarze poległych na arenie, twarze tych których sama zabiła i tych którzy oddali za nią życie. Jako zwycięscy Peeta i Katniss odwiedzają kolejno każdy dystrykt, aby uczcić hołd poległych i podziękować im za wszystko, musza udawać, że są zakochani po uszy i nic ich nie odzieli, ale kiedy nie są w świetle reflektorów i nie ma z nimi kamer, są dla siebie obojętni i oschli. W dystryktach zaczyna szerzyć się wiara i strach, ludzie wierzą że Katniss pomorze im uwolnić się od Kapitolu i władzy prezydenta. Zbliża się kolejne ćwierćwiecze Igrzysk, na ta okazję Kapitol organizuje niezapomniane Igrzyska, których nikt nie zapomni, ale jeszcze nikt nie wie że jest to początek czegoś wielkiego. Walka dopiero się zacznie.

" W pewnym momencie trzeba przestać uciekać, odwrócić się i stawić czoło tym, którzy pragną twojej śmierci. Najtrudniej jest znaleźć w sobie odwagę."

    Ogólnie książka bardzo mi się podobała, ale wydaję mi się, że czytając pierwszy tom tej serii byłam bardziej zainteresowana i zaintrygowana. Nie chciałam odłożyć książki, gdyż chciałam znać ciąg dalszy, natomiast przy tej części chyba bardziej się zmuszałam do przeczytania, nie było to coś dużego ale jednak coś. Mimo iż spodziewałam się większego "bum" to i tak lektura była przyjemna, i jestem zachwycona twórczością pani Suzanne, teraz czeka na mnie Kosogłos i już nie mogę się wprost doczekać.

" Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała. "

★★★★★★★★☆☆